Ε λοιπόν μου άνοιξε την πόρτα. Φτάνοντας ένα πρωί στο μελισσοκομείο και αντικρίζοντας τις πρώτες κυψέλες κάτι δεν μου άρεσε. Καλοκοιτάζω και βλέπω δυο κυψελίδια 2-
Πιο κεί και πίσω από ένα έλατο βλέπω το ένα κυψελίδιο... ...με τα τελάρα και την κυψέλη….οδοντογλυφίδες!
Ωχχχ ωχχχ λέω……μας την έπεσε η χοντρή!!!
Περιεργάζομαι την κυψέλη και βλέπω τις νυχιές και τις δοντιές της.
Σκέφτομαι: τεράστια δύναμη το ζωντανό!!!
Ψάχνω για το άλλο κυψελίδιο στον κατήφορο λογικά όπως με οδηγούσαν τα σκόρπια τελάρα και τα κομμάτια κερήθρας…αλλά τίποτα.
Περνάει η σκέψη μήπως το πήγε προς την κοντινή βρύση να το φάει πίνοντας και κρύο νεράκι, μην τυχόν τη λίγωσε το μέλι.
Καμιά ώρα λοιπόν περιπλανιέμαι εδώ και εκεί και προς τη βρύση τίποτα.
Δεν μπορεί θα το πήρε για το σπιτι της….για τα παιδάκια της μονολογώ…και γυρίζω πίσω με την απορία, που το πήγε και πώς το κατάντησε....
Πιο πέρα άλλα τρία καπάκια κάτω και τα πενταράκια άφαντα. Προς τα κάτω και δεξιά ρεματιά με πυκνή βλάστηση….βάτα και αγράμπελη.
Άστα Θεοδόση μονολογώ….διέγραψε τα από το λογαριασμό. Άσε σκέφτομαι που μπορεί να έπιασε κανά παχύ ίσκιο για να χωνέψει και νευριάσει αν της χαλάσεις την ησυχία και πάω πιο πάνω αλλά δρόμο δρόμο να δω το μελισσοκομείο ενός συναδέλφου μήπως και αυτουνού του έκανε ζημιά….ευτυχώς όμως όλα καλά!
Στην επιστροφή κατεβαίνω το μονοπάτι και
Ποιος θα φανταζόταν πως το πήγε
….για να το φάει εκεί με την ησυχία της…
Κάποιες μελισσούλες τυχερές που επέζησαν από της αρκούδας το στόμα μαζεύτηκαν φοβισμένες στη γωνιά και έκλαιγαν τη μαύρη μοίρα τους!
Για να μην αντικρύσω το ίδιο αποκαρδιωτικό θέαμα και στα άλλα τρία….μάζεψα τα καπάκια και έφυγα. Το ξέρω δεν ήταν σωστό αλλά ας με συγχωρήσουν οι μελισσούλες που τις άφησα αγνοούμενες. Είμαι σίγουρος όμως για την κατάληξη τους και το αποτέλεσμα….αφού δεν τις πήρε για να τις πάει εκδρομή, αλλά γιατί πεινούσε.
Το έργο έχει και συνέχεια....