
Θυμάμαι τον παππού πριν πολλά χρόνια, μαθητής εγώ τότε, που τον απασχολούσε για τα μελίσσια του ένα καστανόξανθο μικρό βάσανο, η μελισσόψειρα. Ήταν πριν την εμφάνιση των βαρρόα.
Η μελισσόψειρα ζούσε μέσα στην κυψέλη, παρενοχλώντας τις εργάτριες, τους κηφήνες, μα περισσότερο τις βασίλισσες οι οποίες πολλές φορές διακόπτανε την ωοτοκία τους μέχρι και που χανόταν.
Από τη στιγμή όμως που πάτησαν το πόδι τους τα βαρρόα στην κυψέλη η μελισσόψειρα πήρε δρόμο – χάθηκε και όχι γιατί δυο κακοί δεν χωρούσαν, αλλά γιατί τα ακαρεοκτόνα που χρησιμοποιούνται για τα βαρρόα την εξαφάνισαν.
Θα αναρωτηθείτε τι σκαλίζω τώρα….
Περασμένα ξεχασμένα!!
Να όμως που ένας βομβίνος προσπαθώντας να μπει σε μια θυρίδα κυψέλης μου την ξαναθύμισε…

Παρατηρώντας τον είδα πως είχε πάνω του αρκετές μελσσόψειρες.
