Μουντοβίνα – το τσίπουρο των μελισσοκόμων!

Έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο....Ανάμεσα στις σελίδες του είχε ένα κομμάτι χαρτί με ανάγλυφη σφράγιση!!!

Ένας κάτοικος της κοινότητος Πινακάτων Πηλίου με την αίτηση του αυτή...
...προς τον πρόεδρο στις 14/2/1941 υπέβαλλε 30 δρχ. χαρτόσημο και παρακαλεί για την έκδοση πιστοποιητικού αποστάξεως στέμφυλων. Δηλώνει ότι τυγχάνει κάτοχος έξι στρεμμάτων αμπέλου εκ των οποίων απεκόμισε 3000 σταφυλάς.

Τότε θυμήθηκα το εξής που έλεγε ένας φίλος «υπάρχουν χίλιοι τρόποι να φτιάξεις κρασί και τσίπουρο…ο ένας είναι με σταφύλλια» και οι άλλοι 999;;;

Έτσι θυμήθηκα άλλον έναν, αυτό που οι μελισσοκόμοι βγάζουν το δικό τους τσίπουρο από τα απολεπίσματα ή τις μαύρες κηρήθρες.

Παλιά είχα επισκεφτεί την Λιαρίγκοβη, την σημερινή Αρναία. Τότε ο κ Γιώργος Καλαντζής γραμματέας του Μελισσοκομικού Συνεταιρισμού με ξενάγησε σε ένα από τα τελευταία εργαστήρια. Κάτεργο το ονομάζανε οι ντόπιοι. Την λέξη κάτεργο θα την βρούμε με πολλές έννοιες. Εδώ δεν ταιριάζει η έννοια του χώρου καταναγκαστικής εργασίας ή οποιαδήποτε άλλη έννοια αλλά η έννοια του χώρου πολλαπλών εργασιών αφού εδώ οι εργασίες γινόταν με πολύ κέφι καλή παρέα αρκετούς μεζέδες και πολύ τσιπουροοινοποσία. Μέσα εδώ στο κάτεργο λοιπόν σ’ ένα μεγάλο καζάνι με νερό βράζανε τις μαύρες κηρήθρες και τα απολεπίσματα. Μετά ρίχνανε τον πολτό σε μια χειροκίνητη πρέσα...
...και βγάζανε το κερί. Τα απόνερα που ήταν γλυκά από το μέλι που απέμεινε πάνω στο κερί τα βάζανε σε καδιά όπου γινότανε η ζύμωση που διαρκούσε περίπου 20 μέρες. Μετά την ζύμωση τα απόνερα έμπαιναν στο αποστακτήριο......και έβγαινε το τσίπουρο 20 βαθμούς περίπου οινόπνευμα.

Έπειτα γινόταν δεύτερη βράση όπου προσθέταν μέσα γλυκάνισο, κυδώνι, μαστίχα κλπ για να πάρει το απόσταγμα άρωμα και συγχρόνως ανέβαινε το οινόπνευμα στους 60 βαθμούς περίπου.

Πιο δίπλα υπήρχε ένα τραπέζι με μερικές καρέκλες και στην άκρη ένα τζάκι που ψηνόταν κρεατικά λουκάνικα κλπ. Όλη η διαδικασία ήταν μια ιεροτελεστία και στηνόταν ένα ωραίο πανηγύρι. Εκεί γεύτηκα για πρώτη φορά μουντουβίνα. Ήταν του άρχοντα των κοφινιών του μπαρμπα-Βασίλη Τρικαλιώτη. Δεν υστερούσε σε τίποτα από το τσίπουρο και υπερτερούσε σε άρωμα (το κερί πρόσθετε και το δικό του άρωμα). Στο πρώτο φεστιβάλ μελιού ο φίλος Μπάμπης Νασιούδης εκεί στους διαδρόμους του ΣΕΦ μου έβαλε στην τσέπη ένα μπουκαλάκι που ακόμα το χω για ενθύμιο.

….άρα μείναν 998 τρόποι που μπορεί κάποιος να φτιάξει τσίπουρο!!!