Η κερασιά του Κωνσταντή

Ο Κωνσταντής Κίτος γεννημένος στην συνοικία Τρυγώνα του χωριού Σκλάταινα του σημερινού Δήμου Μουζακίου ακολούθησε το μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής μαζί με άλλους συγχωριανούς του και συντοπίτες για καλύτερη τύχη!

Έτσι λοιπόν το 1909, 22 ετών, με 22 δολάρια στην τσέπη αφήνει το χωριό του και από Πάτρα περνάει στην Ανκόνα της Ιταλίας όπου επιβιβάστηκε στο πλοίο Ανκόνα.

Το πλοίο Ανκόνα που κατασκευάστηκε στην Ιταλία το 1907 είχε ένα φουγάρο, δύο κατάρτια, 3 μηχανές ατμού ταχύτητος 16 κόμβων και χωρούσε 60 επιβαίνοντες στην Α θέση και 2500 στο κατάστρωμα। Βυθίστηκε από Αυστριακό υποβρύχιο στην Σαρδηνία το 1915.

Αναχώρησε λοιπόν από το λιμάνι της Ανκόνας και έφτασε στις 22 Απριλίου του 1909 στην Νήσο Ellis Island, το φημισμένο νησί των δακρύων.

Εκεί μάζευαν τους μετανάστες και τους αξιολογούσαν।

Η πρώτη εξέταση γινόταν κατά την επιβίβαση στο καράβι και διαρκούσε έξι δευτερόλεπτα. Η δεύτερη αξιολόγηση γινόταν από το γιατρό του πλοίου και τον καπετάνιο οι οποίοι υπέγραφαν και τα σχετικά έγγραφα. Το τελικό ξεδιάλεγμα γινόταν στην νήσο Ellis Island από αξιωματικούς που στημένοι στην κορυφή μιας σκάλας ενός κτηρίου έβλεπαν το βάδισμα και ξεχώριζαν τους ανήμπορους। Το τελικό ξεσκαρτάρισμα γινόταν από γιατρούς και από επόπτη φρονημάτων.

Ο Κωνσταντής είχε καλή υγεία, ψυχική και σωματική. Είχε ύψος 5.9’’ (175cm), γνώριζε γραφή, το εισιτήριο του ήταν πληρωμένο από τον ίδιο και ήταν καλεσμένος του George Jorus στην Αμερική.

Από εκεί πέρασε στην περιοχή της Νέας Υόρκης New Hampshire του Manchester όπου και δούλεψε σκληρά φορτοεκφορτώνοντας κάρβουνα. Οι μετανάστες διέμεναν κατά ομάδες σε ένα «σπίτι» και μια μέρα την εβδομάδα καθένας από αυτούς έπαιρνε ρεπό και έμενε στο σπίτι να καθαρίσει και να μαγειρέψει για τους υπόλοιπους.

(…Σ ένα στάβλο μας στοιβάξανε κάθε καρυδιάς καρύδι κι ώσπου να βρεις καλύτερα μας έτρωγε το φίδι…)

Το ξέσπασμα των βαλκανικών πολέμων το 1912 τον κάνει να γυρίσει στην πατρίδα του για να υπηρετήσει εθελοντής.

Το 1914 στις 8 Μαρτίου, 27 ετών πλέον μαζί με τον αδερφό του Θωμά 19 ετών, επιβιβάζεται στο πλοίο Θεμιστοκλής από Πειραιά ξανά για Αμερική! Το πλοίο Θεμιστοκλής ήταν πλοίο ταχύτητας 13 κόμβων, χωριτικότητητας 1700 επιβατών (100 της Α θέσης, 100 της Β θέσης και 1500 κατάστρωμα), έφερε 2 φουγάρα, 2 κατάρτια, έφερε ελληνική σημαία και ήταν κατασκευής 1907. Έφερε στην αρχή το όνομα Μωραίτης και έπειτα μετονομάστηκε σε Θεμιστοκλής. Το 1933 αποσύρθηκε όπου και καταστράφηκε.

Αυτή τη φορά είχε 25 δολάρια στην τσέπη το εισιτήριο ήταν πάλι πληρωμένο από τον ίδιο και ήταν επίσης πάλι καλεσμένος από τον ίδιο φίλο του και κατέληξε πάλι στο Manchester για να ξαναεργαστεί πάλι σε σκληρές εργασίες.

Εκεί στην Αμερική οι μετανάστες θεωρούνταν κατώτερη τάξη και δύσκολα παντρεύονταν γι’ αυτό το 1920 θα γυρίσει οριστικά στην Ελλάδα για να παντρευτεί. Φέρνει μαζί του κατά την επιστροφή λίγα δολάρια 2 χρυσά βραχιόλια και μια κερασιά.

Ο Κωνσταντής παντρεύτηκε και τα χρόνια περνούν. Κάνει οικογένεια – παιδιά έπειτα εγγόνια και η κερασιά στον όχθο όπου τη φύτεψε μεγαλώνει. Εγώ ένας από τα εγγόνια του.

Η κερασιά μοναδική στην περιοχή. Δεν έμοιαζε με τις άλλες. Έφτιαχνε κεράσια ξανθά και χοντρά. Φράουλα τα λέγαμε. Κάθε χρόνο στην γιορτή του που πηγαίναμε για τα χρόνια πολλά για να μας ευχαριστήσει εκτός από κέρασμα το νόστιμο κουραμπιέ της γιαγιάς που μοσχοβολούσε φρέσκο βούτυρο μας έστελνε και από την κερασιά να φάμε και κεράσια που τότε συνήθως άρχισαν να ωριμάζουν!

Τα χρόνια πέρασαν ο Κωνσταντής έφυγε οριστικά μετανάστης στον άλλο κόσμο και εμείς τα εγγόνια του παραμεγαλώσαμε και ξεχάσαμε την κερασιά. Αυτή αν και γέρικη συνέχιζε να ανθίζει και να δροσίζει τους περαστικούς με τους καρπούς της.

Κάποια στιγμή άρχισαν τα έργα εκτροπής του Αχελώου και η περιοχή απαλλοτριώθηκε για να υποδεχθεί τα χώματα που θα βγαίναν από τη σήραγγα.

Το καλοκαίρι του 2001 είχα κάμποσα μελίσσια στην άκρη στο ποτάμι εκεί κοντά στην κερασιά για τις ρίγανες και τα αγριοτρέφυλλα. Μετά το μεσημεριανό φαγητό κουρασμένος έπιασα έναν ίσκιο κάτω από τα πλατάνια και ξεκουραζόμουν. Και εκεί λοιπόν που μόνο τα τζιτζίκια ακούγονταν σπάει η μονοτονία και ακούγεται ένα τσεκούρι να δουλεύει με πείσμα.

Αναρωτήθηκα: ρε ποιος είναι που δουλεύει τη σήμερον ημέρα τσεκούρι και με πείσμα μες το καταμεσήμερο;

Σηκώνομαι και ίσκιο ίσκιο στην ακροποταμιά φτάνω δίπλα στο κτήμα.

Η κερασιά του Κωνσταντή δεν ήταν πλέον όρθια!

Δάκρυσα σαν την αντίκρυσα και άκουσα μέσα μου μια φωνή να μου λέει ..άργησες!

Ένας τύπος φοβητσιάρης και εκδικητικός ενώ είχε τόσα πλατάνια να ξυλεύσει τα χε βάλει με την κερασιά.

Του φώναξα να ‘ρθεί στον ίσκιο. Πλησίασε φοβισμένος. Δεν με γνώριζε κρατούσε απόσταση και στο δεξί το τσεκούρι. Είπαμε δυο τρείς κουβέντες και του συστήθηκα πως είμαι εγγονός αυτουνού που κάποτε είχε την κερασιά και μένω μακριά και ούτε ξύλα θέλω. Χαλάρωσε… και άφησε το τσεκούρι με την κουβέντα. Γυρίζω και το πιάνω και του λέω άλλα δυο λόγια. Άρχισε να ψελλίζει συγγνώμη και έτρεμε και έλεγε πάρε τα ξύλα όπως είναι κομμένα. Τον καθησύχασα και του είπα: Πάρε το τσεκούρι σου παλλικαρά πάρε και τα ξύλα σου. Μόνο αν θέλεις άσε αυτό το κομμάτι να φτιάξω δυο κύρνες από την κερασιά του παππού.

Περιττό να σας πω πως μέχρι που σήκωσα τα μελίσσια από την περιοχή τα ξύλα ήταν ακόμα εκεί!

Πήρα ένα κομμάτι και έφτιαξα δυο κύρνες (κύρνα = κούφιος κορμός που φιλοξενεί μέλισσες. Παίζει το ρόλο της κυψέλης).

Πέρυσι την άνοιξη στη μία κύρνα έριξα μέσα ένα σμαράκι.
Αυτό μεγάλωνε- μεγάλωνε -μεγάλωνε…!!! Το ‘βλεπα το καμάρωνα και έλεγα άντε την άλλη φορά θα σε βολέψω।

Τέλος Ιουνίου αφού μεγάλωσε ασφυκτικά και πλέον δε χωρούσε άφησε πολλά μέλια και λίγες μέλισσες με μια νέα μανούλα και έφυγε। Τι απέγινε; Δεν ξανασυναντηθήκαμε… Μάλλον έφυγε μετανάστης στην Αμερική.

Στοιχεία για τα ταξίδια του Κωνσταντή ελήφθησαν από τα χειρόγραφα αρχεία της εποχής της νήσου Ellis Island που βρίσκονται σήμερα σκαναρισμένα σε ψηφιακή μορφή.

Η ανάρτηση αφιερώνεται στον φίλο μας Χρήστο Αργυρίου, μετανάστη σήμερα στον Καναδά καθώς και το πολύ σχετικό τραγουδάκι.

Και η συνέχεια απο το φίλο μας Ζέπο:

Ωχ μανούλα μου…

Αμάν τι τραβάμε Κολόμβε.
Ο αγαπητός φίλος Ζέπος έγραψε την παρακάτω ιστορία η οποία αναφέρεται στα δεινά που τράβηξαν οι πρόγονοι μας στο ταξίδι τους για την νέα γη.
Δείτε την! Αξίζει τον κόπο!
«Η Ξενιτιά»

Γιατί την ανακάλυψε αυτή τη γη ο Κολόμβος;;;