Ο Κωνσταντής

Σ’ αυτό το κομμάτι από τον κορμό της κερασιάς του Κωνσταντή πέρυσι έβαλα ένα σμάρι που το ονόμασα Κωνσταντή!

Ο Κωνσταντής με τον καιρό μεγάλωνε – μεγάλωνε ώσπου παραμεγάλωσε και γω που τον έβλεπα και τον καμάρωνα δεν τον φρόντισα όπως έπρεπε και μια μέρα ο Κωνσταντής έφυγε…την έκανε για άλλα μέρη…μάλλον για Αμερική… αφήνοντας πίσω μια χούφτα μέλισσες και μια μανούλα! Τι προκοπή να έκαναν; Έβγαλαν όμως τον χειμώνα. Φέτος όμως τον Κωνσταντή τον φρόντισα. Του ‘δωσα τόπο να σταθεί, να δουλέψει στον τόπο του για τον τόπο του. Ένα μικρό κομμάτι κόντρα πλακέ κομμένο στα μέτρα του πατώματος με μια τρύπα στη μέση όσο η τρύπα του κορμού, ένα πάτωμα με δέκα κεριά και ένα καπάκι τοποθετήθηκαν πάνω στην κερασιά. Αυτή ήταν όλη και όλη η μέριμνα!

Αυτά ήταν αρκετά να κρατήσουν τον Κωνσταντή στον τόπο του και αυτός ανταποκρίθηκε, δούλεψε και έδωσε ένα πάτωμα μέλι!

Και αυτά τα υπέροχα παιδιά μεγάλωσαν – μεγάλωσαν... , πήραν τα πτυχία τους ... ...αλλά μέριμνα;;;

Ήδη τα περισσότερα έχουν δρομολογήσει το μέλλον τους για ... Αμερικές ... τι κρίμα για τον τόπο μας!